Maaike Nijlunsing
Maaike Nijlunsing studeert in 2000 af aan Academie Minerva in Groningen. Zij woont en werkt als beeldend kunstenaar en docent in Noordbroek, een plaatsje vlakbij Veendam. Hoewel zij met haar favoriete acrylverf haar doeken tot de laatste vierkante millimeter heeft gevuld, stralen deze werken een absolute leegte en verlatenheid uit. Kolossale gebouwen - ook als het een detail betreft zoals bijvoorbeeld een trapgat - vullen het canvas volledig. Maar, het is statisch, doods, geen levende ziel te bekennen. Als er al iets levends te zien is, fungeert het als contrast en versterkt daarmee de desolaatheid van de voorstelling. Zoals de boom naast de lege blokkendoos van het flatgebouw. Bovendien is hij bladerloos en daarmee net zo schematisch levenloos als de rest van het ‘plaatje’.
Nijlunsing heeft een grote fascinatie voor vervallen industrieel erfgoed en werkt naar aanleiding van foto’s die ze maakt van de omgeving, waar ze zich op dat moment bevindt. Soms heeft ze het geluk “om tegen de mooiste vervallen glorie aan te lopen”.
Drie altijd terugkerende thema’s in haar werk zijn: bouwplaatsen en verlaten plekken, landschappen dicht bij huis en volledig abstracte schilderijen die ontstaan zijn uit een gedachtenspel, niet uit een vast beeld. “Ook”, zegt zij, “ben ik altijd bezig met de constante zoektocht naar de suggestie van diepte en ruimtelijkheid in het schilderij. Hoe wek ik de suggestie van een ruimte waar je in kan kijken op het witte platte doek of papier? Het is een spel, een nooit aflatende uitdaging die ik in ieder werk opnieuw aanga.” Een en ander levert beelden op die zich tussen figuratief en abstractie bevinden.